Udzieliłem wywiadu lewicowemu tygodnikowi „Przegląd”. Zresztą nie pierwszy raz. I oto wśród internetowych komentarzy pod wywiadem ze mną znalazłem taką smakowitą wypowiedź „Egona”:

Waldemar K. będąc członkiem komisji MKS w Gdańsku oraz ekspertem Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” musiał wiedzieć, skąd szły pieniądze na tzw. opozycję i jakie cele przyświecały „zbawcom i przynosicielom wolności” z Zachodu.Wczoraj, tzn. w niedzielę wielkanocną, satelitarny ntv nadał dokumentację z licznymi wywiadami na temat m.in. wspierania przez CIA polskiej opozycji, podano kanały, jakimi forsa i maszyny (np. drukarskie) szły przez fikcyjne i istniejące naprawdę firmy francuskie i niemieckie do naszego kraju.Władze „Solidarności” o tym wiedziały i szły na tą współpracę za wymierne dla siebie korzyści. „To śmieszne! O tym, że w jakichś miasteczkach istnieją tzw. układy, każdy wie. I każdy je znajdzie w każdym kraju świata, najbardziej cywilizowanym. Ponieważ powstawanie takich układów w jakimś sensie należy do natury życia.” No tak! Układy wytworzone w ciągu czterdziestu lat budowania socjalizmu w Polsce Waldemar K. zwalczał jednak sprzedając się obcym państwom, które w zamian „za pomoc” przejęły banki i fabryki, które następnie likwidowano „uwalniając” zatrudnionych w nich ludzi do pracy za psi grosz na Zachodzie. Bezczelność i arogancja Waldemara K. nie znają granic.Mając tak olbrzymie pole działania i będąc w rządzie nie zrobił nic sensownego dla dobra ludzi w naszej ojczyźnie, a teraz przefarbowując się po raz kolejny udaje, że nie wie o co chodzi i dziwi się, że Kaczyńscy doszli do władzy. I wymądrza się bawiąc w Pytię prowincjonalną.Tyle co on, to ludzie wiedzą od dawna. Nie mają tylko możliwości z tego wyjść, bo tacy jak Waldemar K. a to są u władzy, a to chcą ponownie do niej dojść.

Bardzo mnie ubawił ten komentarz rodaka niemogącego strawić wolnej ojczyzny i wyraźnie tęskniącego do Polski pozostającej w „braterskim uścisku”, czasami, aż stalowym, Kraju Przodującego Socjalizmu.

W oczy rzuca się zdumiewające podobieństwo argumentów, z tymi, które pochodzą od moich twardych przeciwników z prawicy. Według jednych przyczyniłem się do zdewastowania Polski, rozkradzenia jej i wyprzedania za bezcen w sojuszu z SB (której napewno byłem agentem) i KGB, a według drugich zrobiłem dokładnie to samo manipulowany, a może wręcz w sojuszu z CIA. I jedni i drudzy natomiast są zgodni z sobą, że Polska Rzeczpospolita Ludowa była krajem prosperującym, prawie mlekiem i miodem płynącym, pękającym w szwach od majątku narodowego, doskonałych fabryk i wielu, wielu miliardów, może i biliona, dolarów, które my – ci z CIA i SB – pozwoliliśmy wyprowadzić z kraju dzięki stałemu kursowi walutowemu w roku 1990. Wedle tych z prawicy tą kwitnącą PRL stworzył zniewolony, prześladowany naród, wbrew narzuconemu mu sowieckiemu systemowi gospodarczemu i wbrew swym komunistycznym gnębicielom. Według tych z lewicy stworzyła ją zgodna praca narodu, w ramach przodującego ustroju gospodarki planowej, pod kierownictwam Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, siły przewodniej w drodze ku lepszemu socjalistycznemu jutru, tak podle przekreślonemu przez wrogów.

Przy okazji chcę coś nie tyle sprostować, co ulżyć komentatorowi. Jakiś czas temu redaktor Pilawski z „Trybuny”, powołując się na mnie napisał, że jest mu przykro, że wyrzucono mnie z PZPR. Zobaczyłem ten komentarz w internecie. Czasu minęło sporo więc przykrość redaktorowi też chyba minęła. Na wszelki wypadek informuję go, i innych, że nie było mi przykro, kiedy po posiedzeniu „sądu partyjnego”, czyli Warszawskiej Komisji Kontroli Partyjnej (był czerwiec 1966 roku, rany, zaraz 40 lecie) zakomunikowano mi, że zostałem wyrzucony i mam oddać czerwoną legitymację. Poczułem wtedy ogromną ulgę i radość, że się im nie dałem, że jestem wolny. A kiedy wszedłem nieco później (Komisja sądziła w Pałacyku na Mokotowskiej, wyrzucano mnie i Antka Zambrowskiego, syna Romana, mojego kolegę, wtedy z Katedry Ekonomii Politycznej Socjalizmu, i zresztą nadal, mimo, że on twarda prawica) do kawiarni pracowników naukowych UW w Pałacu Kazimierzowskim, Jan Józef Lipski, powziąwszy wiadomość, żem już nie w PZPR powitał mnie słowami; „witamy w partii ludzi uczciwych”. Ale to wtedy zabrzmiało! Panie redaktorze za odczucie przykrości dziękuję, ale była zbędna.

Ten wpis został opublikowany środa, 19 kwietnia, 2006 at 12:16 . Możesz śledzić komentarze do tego wpisu za pomocą linku RSS 2.0 . Możesz zostawić komentarz, lub śledzić je z własnej strony.